Tegelijkertijd wordt er in veel gemeentes steeds minder intensief gemaaid. Oftewel, het bermgras blijft langer staan. Dogzine vroeg zich af of er een mogelijk verband was tussen het maaibeleid en de grotere last van grasaren en hield een online enquête.

En daaruit blijkt dat er inderdaad een verband is, hoe minder intensief een gemeente maait, hoe vaker mensen last hebben van grasaren op de hond. Het verschil is statistisch significant.

Grasaren, oftewel de zaadknoppen van wild gras, bestaan natuurlijk al langer. De wereld kent ruim 8.000 soorten gras, dat van Antarctica tot op de evenaar verspreid is. We kennen gecultiveerde grassen, ons gazonnetje, eetbare grassen (haver, gerst, kortom, alle graansoorten zijn gewoon varianten in de grasfamilie) en de wilde grassen. Vooral die laatste soorten kennen de zaadknoppen die vaak –niet altijd- met weerhaakjes zijn uitgerust. Die weerhaakjes nestelen zich in de vacht van de hond, en door hun bouw kunnen ze maar één kant op, vooruit. Huid houdt ze daarbij niet tegen, de grasaar kruipt zelfs onder de huid en dringt zo het lichaam in. Omdat het een “vreemd object” is voor het hondenlijf, zal het gaan ontsteken, een natuurlijke afweerreactie, maar voor ons en de hond geeft het ellende. En niet zelden een –dure- operatie.